Wracamy do Was z Naszym flagowym projektem, gdzie opisujemy zachowane w sprawności technicznej zabytkowe oraz historyczne pojazdy transportu publicznego w Polsce. Spektrum zainteresowania tej serii są pojazdy spółek miejskich, stowarzyszeń oraz osób prywatnych, które zechcą z Nami współpracować.
Dzisiaj zapraszam Was ponownie do Warszawy, gdzie w kolekcji stołecznego Klubu Miłośników Komunikacji Miejskiej jest autobus Jelcz 043 o nr taborowym #8058 z rocznika 1974. W tym roku Jelczańskie Zakłady Samochodowe wypuściła zmodernizowaną wersję popularnego „ogórka” oznaczoną jako Jelcz 044. Dla przeciętnego „Kowalskiego” zmiany były niezauważalne bowiem objęły podwozie, osie, skrzynię biegów oraz jednostkę napędową. Wyprodukowano zaledwie ok. 100 sztuk tych pojazdów po czym… powrócono do sprawdzonych rozwiązań z modelu 043. Czyżby modyfikacje były niezbyt udane? To jest bardzo ciekawe…
W 1974 roku do Miejskich Zakładów Komunikacyjnych w Warszawie trafiła partia 30 sztuk fabrycznie nowych autobusów podmiejskich Jelcz 043 z przeznaczeniem na potrzeby socjalne Zakładów. Jednostką napędową nadal była poczciwa Škoda, ale mechanicy prowadzący obsługę techniczną widzieli, iż pojazdy te miały inne osie, tylny most produkcji węgierskiej oraz przednie koła z pełną felgą. Ot, takie drobnostki, które sugerowały, iż fabryka próbowała modernizować konstrukcję poczciwego autobusu.
Nasz dzisiejszy bohater został wpisany na stan inwentaryzacyjny MZK na koniec grudnia 1974 roku. Przydzielono go z numerem taborowym #8058 do Zakładu Transportu T-7, gdzie służył do 1979 roku. Co jest ciekawe, wśród pozostałych, biało-niebieskich, socjalnych „ogórków”, jako jedyny, wyróżniał się malowaniem w wiśniowe pasy… W latach 1979 – 1996 autobus stacjonował w Zakładzie Eksploatacji Autobusów, późniejszym Oddziale Przewozów, R-6 „Redutowa”. Przez te ponad 20 lat służby w MZK/MZA znajdował swoje miejsce w obsłudze wszelkich przejazdów pracowniczych, cokolwiek by to znaczyło. W latach 80-tych niesamowitym cudem uniknął postępowania kasacyjnego, przy okazji zakupu nowocześniejszych Jelczy PR110IL, jednak udało się go „zachomikować” i dzielnie służył aż do wspomnianego 1996 roku.
W tymże roku skreślono go ze stanu Miejskich Zakładów Autobusowych i przekazano do Związku Zawodowego Pracowników Komunikacji Miejskiej, gdzie, także na „Redutowej”, stacjonował jeszcze trzy lata, do 1999 roku. Związek Zawodowy planował pozbyć się tego autobusu, oczywiście w formie złomowania, więc wtedy do działania przystąpił warszawski Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej, który odkupił ten pojazd z przeznaczeniem na pojazd zabytkowy. Niestety poważna awaria silnika spowodowała zahamowanie szybkiego procesu doprowadzenia wozu do stanu perfekcyjnego. Kolejnych pięć lat autobus przestał na drugim placu zajezdni „Redutowa” oczekując cudu, czyli pojawienia się sponsora z grubszym portfelem dla sfinansowania bardzo, wówczas, kosztownego remontu silnika. W 2004 roku pojawiło się światełko w tunelu bowiem pojawiła się propozycja wykorzystania tego autobusu w filmie „Mistrz” w reżyserii Piotra Trzaskalskiego. Sponsor podjął się sfinansowania tej inwestycji i autobus w lipcu 2004 roku trafia do Łodzi, gdzie realizowane są zdjęcia do w/w filmu. Po ukończeniu swej roli powraca do Warszawy, gdzie otrzymuje klasyczne biało-niebieskie malowanie, szereg historycznych detali oraz hak holowniczy do ciągnięcia przyczepy P01.
Oficjalna premiera autobusu nastąpiła podczas Nocy Muzeów oraz Zlotu Zabytkowych Autobusów w czerwcu 2005 roku. W tym roku mija 25 lat od zakupu tego autobusu przez warszawski Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej, który wykorzystuje go regularnie do obsługi wszelkich zleceń wyjazdów okolicznościowych czy linii specjalnych oraz 20 lat od wpisu tego wozu do rejestru zabytków motoryzacji.
Kilka danych technicznych wozu #8058:
producent: J.Z.S. „Jelcz”
rok produkcji: 1974
wpis na stan MZK: 12/1974
silnik: Škoda 706RT
pojemność silnika: 11800 cm3
moc silnika: 160 KM
skrzynia biegów: V-biegowa, manualna
model skrzyni biegów:
długość: 10,8 m
szerokość: 2,5 m
wysokość: 3,2 m
miejsc siedzących: 52
ilość drzwi: 2
układ drzwi: 0-1-1
w rejestrze zabytków: od 2004 roku
